(ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต)
ชายหนุ่มคนหนึ่งมักบ่นว่าตนเองแสนจะจน
และเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอยู่เสมอ
“จะวิเศษเพียงไหนหนอถ้าฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่
ก้อนหนึ่ง ถึงเวลานั้นฉันก็จะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย”
เขามักจะพูดเช่นนี้พร้อมกับทอดถอนใจ
วันหนึ่งมีผู้อาวุโสท่านหนึ่งเดินผ่านหน้าบ้านของชายหนุ่ม
และได้ยินคำพูดดังกล่าว จึงพูดกับเขาว่า
“เจ้าทำไมจะต้องระบายทุกข์เช่นนี้
เจ้ามีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่อยู่แล้ว”
“ฉันมีทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่” ชายหนุ่มพูด
ด้วยความประหลาดใจ
“ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้อยู่ที่ไหนกันละ?” เขาถาม
“ทรัพย์สมบัติก้อนใหญ่นี้ก็คือดวงตาของเจ้า เจ้ายินดี
จะขายดวงตาของเจ้าไหม? และจะขายเท่าไร?”
ผู้อาวุโสถาม
“อะไรนะ” ชายหนุ่มร้องด้วยความประหลาดใจ
“ไม่ว่าท่านจะใช้ของมีค่าอะไรก็ไม่อาจแลกดวงตา
ของฉันได้หรอก”
“ถ้างั้นตัดมือทั้งสองข้างของเจ้ามาสองมือ มือของเจ้า
ก็สามารถแลกทองได้ไม่น้อยทีเดียว” ผู้อาวุโสพูด
“ไม่ ฉันไม่อาจเอามือของฉันไปแลกกับทอง”
ชายหนุ่มกล่าว
“บัดนี้ เจ้าควรจะเข้าใจแล้ว เจ้าก็ร่ำรวยมากมิใช่หรือ
แล้วทำไมเจ้ายังจะไปเที่ยวระบายความทุกข์กับคนอื่นอีก
จงเชื่อฉันเถอะ โภคทรัพย์อันใหญ่หลวงก็คือของเจ้า
นั้นแหละ ซึ่งไม่ว่าจะใช้เงินทองมากมายพียงใด
ก็ไม่อาจซื้อได้” เมื่อผู้อาวุโสพูดจบก็เดินจากไป...
โดย คุณสุญาโณ จงตระกูลศิริ
