ในขณะที่นักบุญเปาโลเขียนจดหมายฉบับที่ 2 ถึงทิโมธี ท่านได้บอกว่ากับทิโมธีว่า ในยามที่ท่านต้องต่อสู้กับการจับกุมและสู้คดี มี<การ​สู้​คดี​ครั้ง​แรก​ของ​ข้าพ​เจ้าไม่​มี​ใคร​เป็น​พยาน​ให้​ข้าพ​เจ้า​เลยทุก​คน​ละทิ้ง​ข้าพ​เจ้า​ไป​หมด>(2ทธ.4:16)มีเพียงลูกาเท่านั้นที่อยู่ที่เป็นเพื่อนท่าน ไม่ละทิ้งท่านนักบุญลูกามีหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย เมตตาต่อคนที่โดดเดี่ยวและถูกทอดทิ้ง

       ในพระวรสารของท่าน ได้เน้นเรื่อง “พระเมตตา”ไม่ใช่เรื่องความเมตตาเกี่ยวกับตัวท่าน แต่เป็นพระเมตตาของพระเจ้าที่มีต่อมนุษย์ทุกคน ซึ่งหลาย ๆ เรื่องจะไม่พบในพระวรสารฉบับอื่น ๆ เช่น หญิงคนบาป (ลก.7:37), ชาวสะมาเรียใจดี(ลก. 10:29-33), ชาวสะมาเรียนใจดี, ลูกล้างผลาญหรือบิดาผู้ใจดี(ลก.15:11-31), อุปมาเรื่องเศรษฐีกับลาซารัส(ลก.16:19-31), คนโรคเรื้อนขอบคุณพระเจ้า (ลก.17:16), คนเก็บภาษีภาวนาในพระวิหาร (ลก.18:10), เรื่องของศักเคียสคนเก็บภาษี (ลก.19:2), และผู้ร้ายกลับใจ(ลก.23:40)

       เรื่องต่าง ๆ ที่นักบุญลูกาเขียนในพระวรสารของท่านแสดงให้เห็นถึงมนุษย์ เป็นผู้ได้รับพระเมตตาของพระเจ้า

       ยุคปัจจุบัน คริสตชนสามารถเรียนรู้และเลียนแบบคุณลักษณะของท่านนักบุญลูกาได้ นั่นคือ เอาใจใส่พี่น้องที่ถูกทอดทิ้ง เห็นอกเห็นใจผู้ที่ล้มลุกคลุกคลาน ไม่เหยียบย่ำผู้ที่ต่ำต้อยกว่าตน<ผู้​มี​ใจ​เมตตาย่อม​เป็นสุขเพราะ​เขา​จะ​ได้​รับ​พระ​เมตตา>(มธ. 5:7)

>>ข้าว​ที่​จะ​เกี่ยว​มี​มาก

แต่​คนงาน​มี​น้อย<<

คุณพ่อเอนก นามวงษ์

รำพึงพระวาจาประจำวันได้ที่ www.kamsonchan.com