. . . เดินชนคนแปลกหน้า ฉันเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ . . .
เขากลับตอบ “ขออภัย ผมเองไม่ทันเห็นคุณ”
เราต่างสุภาพถ้อยทีถ้อยอาศัยแสดงน้ำใจแม้ไม่รู้จักกัน

แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น ฉันทำอาหารอยู่ในครัวลูกสาวตัวน้อย
แอบมายืนข้างหลังไม่ทันระวังฉันหันกลับมาชน เธอล้มลง

“ อย่ามายืนเกะกะ  !!!  ”

ฉันดุใส่ ลูกสาวเดินจากไป หัวใจเธอปวดร้าว
คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจ

“กับคนแปลกหน้า เจ้าสุภาพได้ กับลูกรักชิดใกล้
ทำไมทำได้ลงคอ ดูที่พื้นครัวสิ ดอกไม้หลากสีที่ลูก
อุตส่าห์เก็บมาหวังให้เจ้าแปลกใจตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป
น้ำตาเธอไหล เหตุใดไม่แลเห็น”

ฉันเพิ่งรู้ตัวเลยค่อย ๆ ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงลูก

“ตื่นเถิดคนดี ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ”

“แม่จ๋า ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูรักแม่”

“แม่ก็รักลูก แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ”

หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้ อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่มา
ทำแทนได้ แต่ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต
ลองคิดดูว่าคุ้มไหม หากเราจะทุ่มเทตัวเองให้กับงานมากกว่า
ครอบครัว รู้ไหมคำว่า " F A M I L Y "
ย่อมาจาก FAMILY = (F)ATHER (A)ND (M)OTHER
(I) (L)OVE (Y)OU ให้เวลากับพ่อ-แม่ของคุณมากขึ้น
ยามท่านแก่ตัวลง รู้จักแบ่งเวลาให้กับงานและคนที่บ้านให้สมดุลกัน
หากมีใครมาบอกให้จัด ความสำคัญเสียใหม่
จงย้อนถามกลับไปว่าครอบครัวสำคัญน้อยกว่าหรือไร?

โดย คุณ kraton